i rzeczywisty i wymarzony

Uważam się za osobę bardzo szczęśliwą. Może dlatego tak bardzo się boję stracić wszystko co mam. Malutkie zmartwienia,jakie mnie czasem trapią i ludzie,którzy dobijają, tak naprawdę w ogólnym rozrachunku nie znaczą nic. Prawie każdej nocy od jakiegoś tygodnia budzę się z przerażającą myślą, że życie ucieka mi w przyspieszonym tempie. Noc dodatkowo to uczucie potęguje...jest cicho, ciemno, oddech Grześka spokojno-śpiący. Myślę sobie tak: Boże,co się stanie jak umrze mi ktoś bliski, jak dopadnie kogoś ukochanego straszna choroba albo ogromne cierpienie, albo myślę,że przecież to nie musi być choroba, tylko szaleniec jakiś z nożem w kieszeni?w końcu zasypiam ze świadomością, że nie chcę umierać i nie chcę nikogo stracić!NIKOGO!
Każdy człowiek coś sobie myśli o życiu,ludziach i sobie. Życie traktuję z dużym szacunkiem, bez ludzi żyć nie mogę, a siebie cały czas się uczę. Za tydzień, za miesiąc, a nawet jutro mogę już przecież nie żyć! Żyjmy jak najdłużej się da, bo tyle fajnego na świecie. Może zdarza mi się bredzić, że coś tam jest do dupy,coś bez sensu, ale nie zawsze jest tak idealnie jak sobie planujemy, bo świat jest przecież i rzeczywisty i wymarzony jednocześnie!Ten post może traktuje o rzeczach oczywistych,ale dla mnie ważnych. Najważniejszy mieszkaniec mojego serca jest cudownym człowiekiem. Rodzina jest mi najbliższa na świecie, a przyjaciele dopełniają mój świat do doskonałości. Nie mam nic więcej do napisania. Wiem, że obudzę się przerażona wizją umierania jeszcze nie raz, ale wierzę, że wszystkich Was, moich najukochańszych, spotkam w niebie?w niebie jest ciepło, dobre filmy puszczają w każdym kinie, mamy zawsze czas, żeby iść na zajebisty koncert, a książki czekają w niebiańskich księgarniach za darmochę:) a najważniejsze, że nigdzie już nie będziemy się spieszyć!

P.S. a mój podcast to już niedługo będzie słuchany również w niebie, bo wiem, że bloga już czytają:)dzięki Siemion!